Mistrzowski sezon Leicester – jak Lisy sprawiły największą sensację w historii Premier League

Nie było w historii sportu równie nieprawdopodobnego osiągnięcia, co mistrzostwo Leicester w 2016 roku, za które przed sezonem płacono w stosunku 5000:1. Wszystkie zespoły, które wcześniej zdobyły mistrzostwo, znajdowały się w pierwszej piątce w lidze pod względem płac. Tymczasem zespół z King Power Stadium plasował się w ostatniej piątce. Budżet płacowy Leicester był wtedy równy około jednej czwartej wydatków Chelsea.

„Myślę, że w czasach, gdy pieniądze znaczą wszystko, dajemy ludziom nadzieję.” 

REKLAMA

Claudio Ranieri

Zatrudnienie Claudio Ranieriego, który niedawno poniósł spektakularną klęskę jako selekcjoner reprezentacji Grecji, zaliczając między innymi zawstydzającą porażkę z Wyspami Owczymi wywołało zdziwienie w piłkarskim świecie. W Leicester przetrwał niecałe 2 lata i został zwolniony, gdy klub znajdywał się tuż nad strefą spadkową. Ale mimo to może zaliczyć ten epizod jako najpiękniejszy w swojej całej karierze trenerskiej, bo w obecnych czasach przy takiej dominacji Manchesteru City, Liverpoolu takie coś jest nie do powtórzenia i trzeba to nazwać najbardziej spektakularnym triumfem w historii angielskiej piłki.

„Byli solidni, bardzo waleczni – ale sądzę, że przyda im się trochę więcej taktyki” – powiedział Ranieri na swojej pierwszej konferencji prasowej w roli menadżera Leicester o drużynie z poprzedniego sezonu. W czasie pobytu w Chelsea Ranieri słynął z rotacji składem, zmian ustawienia i zaskakujących wyborów personalnych, gdy przybył do Leicester nie palił się do tego, by wyważać otwarte drzwi. W Chelsea dowiedział się, że niektórzy zawodnicy nie znoszą niektórych jego współpracowników, dlatego w Leicester nie zrezygnował z usług bardzo cenionych i lubianych asystentów Pearsona, Steve’a Walsha i Craiga Shakespeare’a.

Myślę, że warto wspomnieć o słynnym meczu Chelsea – Leicester, gdy Lisy zwyciężyły z broniącą tytułu Chelsea, która miała ogromne problemy i zajmowała miejsce w środku tabeli

Wówczas trenerem był Jose Mourinho, który podkreślał przed meczem zagrożenie ze strony duetu Vardy & Mahrez przy kontratakach – ostatecznie gol po kontrze nie padł, lecz pierwszego gola strzelił Vardy po dośrodkowaniu Algierczyka, a przy drugiej bramce Mahrez zrobił z Azpilicuetą co chciał i zdobył gola. Po tamtym starciu Jose Mourinho został po raz drugi zwolniony w Chelsea. Na pierwszy rzut oka nie wydaje się to niczym nadzwyczajnym, ale była to symboliczna chwila, ponieważ to właśnie Mourinho zastąpił Ranieriego w The Blues w 2004 roku. Portugalczyk wielokrotnie wbijał szpilki we Włocha, tutaj jedna z nich:

„Posiada mentalność kogoś, kto nie ma potrzeby wygrywania. […] Ma prawie 70 lat, zdobył Superpuchar i jeszcze jedno mało istotne trofeum i jest za stary, by zmienić swoje nastawienie”.

To nastawienie okazało się idealne, gdy trzeba było tonować oczekiwania i stopniowo radzić sobie z narastającą na zespół presją. Włoch ciągle twierdził, że celem jest uniknięcie spadku, potem zaś awans do europejskich pucharów, a następnie do Ligi Mistrzów. Z czasem jednak stało się oczywiste, że Lisy naprawdę walczą o mistrzostwo. Walkę o zdobycie trofeum ułatwiło to, że nie grali w europejskich pucharach.

„W Anglii gra się na bardzo wysokiej intensywności, a to wykańcza. Piłkarze potrzebują więcej czasu, by dojść do siebie. Gramy w sobotę, niedzielę wszyscy mają wolną. W poniedziałek wracamy do lekkich treningów, tak jak robi się to we Włoszech. We wtorek trenujemy na pełnych obrotach, w środę wyłącznie odpoczywamy. W czwartek znów ostro trenujemy, w piątek przygotowujemy się do meczu, a w sobotę gramy”. Wszystko to pozwalało na większy poziom intensywności, co za tym idzie Lisy więcej biegały, lepiej i szybciej niż pozostałe drużyny.

Transfery Leicester

  • Shinji Okazaki – 11 mln euro
  • N’golo Kante – 9 mln euro
  • Gokhan Inler – 7 mln euro
  • Yohan Benalouane – 7 mln euro
  • Daniel Amartey – 6,60 mln euro
  • Demarai Gray – 5,10 mln euro
  • Robert Huth – 4,20 mln euro
  • Christian Fuchs – bez odstępnego
  • Nathan Dyer – wypożyczenie

Łącznie około 50 mln, ale paru z nich odegrało znaczącą rolę (Kante, Okazało, Huth) w zwycięskim sezonie.

Sezon 2014/2015 w wykonaniu Leicester

Sezon 2014/2015 był dla „Lisów” pierwszym sezonem w Premier League od dekady. Wydawało się, że to powrót na chwilę, ponieważ jeszcze w kwietniu Leicester było na ostatnim miejscu w tabeli .Warto dodać, że znajdywali się na nim przez 17 kolejek z rzędu. Można sobie zadać pytanie: kto byłby mistrzem Anglii, gdyby Leicester wtedy spadło?

REKLAMA

Kluczem do poprawy gry pod koniec sezonu było to, że Nigel Pearson postanowił przejść na grę trójką stoperów. Drużyna Pearsona wygrała tylko 4 z pierwszych 29 spotkań, ale potem zwyciężyła w 7 z 9 kolejek. Serię zwycięstw przerwała Chelsea, która pod wodzą Jose Mourinho sięgnęła po mistrzostwo. Mimo utrzymania Nigel Pearson w lato został zwolniony – wywołało to oburzenie wśród kibiców i większość nie zgadzała się z decyzją ówczesnego właściciela. Często Pearson zachowywał się nieprofesjonalnie na konferencjach prasowych i w kontaktach z kibicami, a jego syn – zawodnik rezerw – został wyrzucony  z klubu po tym jak wypłynęło nagranie z wycieczki do Tajlandii po zakończeniu rozgrywek, w którym posunął się do rasistowskich bluzgów – to ostatnie było szczególnie żenujące, zważywszy, że klub należał do tajskiego miliardera Vichaia Srivaddhanaprabhy.

Najlepszym strzelcem był… Leandro Ulloa mający na koncie 11 goli. Dla porównania Jamie Vardy miał 5 bramek i 6 asyst, a Riyad Mahrez zaliczył 4 bramki i 3 asysty. Wyglądało to niezbyt okazale i absolutnie nie zanosiło się na to, że ich forma w kolejnym sezonie aż tak eksploduje.

Przebieg sezonu mistrzowskiego

Mimo, że Lisy powszechnie uważano za kandydatów do spadku, drużyna włoskiego menadżera obiecująco rozpoczęła rozgrywki, utrzymując kontakt z czołówką dłużej, niż ktokolwiek się spodziewał. Wywołało to duże zdziwienie, ale – tak czy siak – mało kto przypuszczał, że powalczą o mistrzostwo. Tymczasem, gdy zespoły z Manchesteru i Londynu wciąż zawodzili, drużyna włoskiego trenera dalej regularnie punktowała. Piłkarze innych drużyn, ich menadżerowie i kibice z całego świata wspólnie dopingowali zespół Ranieriego. Wyłączając sezon mistrzowski, to ostatnio chociażby w pierwszej czwórce byli w 1993 roku.

Jamie Vardy

Anglik jest tak barwną postacią, że na początek przytoczę parę jego ciekawszych wypowiedzi:

  • „Czy opuszczę Leicester? Chcieli mnie, gdy nikt inny mnie nie chciał. Nigdy ich nie zawiodę!”
  • „Nie, jeśli pójdę na siłownię, to mnie spowolni. Nie ćwiczę z ciężarkami ani żadnymi podobnymi rzeczami. Każda osoba jest inna, jestem pewien, że gdyby ktoś inny próbował zachowywać się tak jak ja, dla niego mogłoby to nie działać równie dobrze.”
  • „Rano, zaraz po przebudzeniu, wypijam w czasie trzydziestu sekund puszkę Red Bulla. Nie jem śniadania i dopiero ok. godz. 11 przygotowuję omlet z serem żółtym, szynką i fasolą. Popijam go kolejną puszką Red Bulla.”
  • „Zawsze wieczorem w dniu poprzedzającym mecz piję szklankę wina. Łatwiej mi się wtedy zasypia.”
  • Tutaj absurdalna metoda na skurcze mięśni nóg, z której zrezygnował: „Recepta była prosta. Brałem trzylitrową butelkę wypełnioną wódką i dodawałem do niej dużo cukierków „Skittles”. Szklankę z tak dobraną mieszanką wypijałem zawsze wieczorem.”

W sezonie 2015/2016 udało mu się pobić rekord Ruuda van Nistelrooya, który strzelił bramkę w 10 meczach z rzędu, sympatyczny Anglik zrobił to 11 razy.

Lista klubów, którym strzelił Jamie Vardy w ciągu 11 kolejek:

  • Bournemouth – 1 gol
  • Aston Villa – 1 gol
  • Stoke City – 1 gol
  • Arsenal – 2 gole
  • Norwich – 1 gol
  • Southampton – 2 gole
  • Crystal Palace – 1 gol
  • West Bromwich Albion – 1 gol
  • Watford – 1 gol
  • Newcastle United – 1 gol
  • Manchester United – 1 gol (pobicie rekordu)

Łącznie 13 goli, przez cały sezon 24 bramki i 8 asyst

I w ten sposób Vardy pobił ten rekord, jeszcze niedawno kopał się po czole w piątej lidze angielskiej, a wcześniej śmigał w siódmej klasie rozgrywkowej otrzymując za grę całe 30 funtów – łatwo się domyślić, że nie był to jego główny dochód, więc pracował w fabryce, która zajmowała się produkcją akcesoriów kosmetycznych.

Riyad Mahrez

17 goli i 10 asyst, 27 punktów w klasyfikacji kanadyjskiej. Fundamentalny gracz dla Leicester w tamtym sezonie. Ogłoszony najlepszym piłkarzem sezonu. Średnio co 3 strzał Algierczyka lądował w siatce. Po sezonie odszedł do Manchesteru City.

N’golo Kante

Gramy trójką w pomocy – żartował asystent Steve Walsh. – Danny Drinkwater występuje w środku, a po bokach gra Kante

„Sprowadzony latem z Caen piłkarz nie był właściwie głównym celem transferowym pionu rekrutacyjnego Leicester. Klubowi specjaliści pragnęli w pierwszej kolejności ściągnąć Jordana Veretouta i byli rozczarowani, gdy francuski pomocnik postanowił przejść do Aston Villi, co – zważywszy, że drużyna z Birmingham skończyła sezon na ostatnim miejscu w tabeli – okazało się niewyobrażalnie złą decyzją. Kante był innym typem piłkarza. Zrobił wrażenie na analitykach Leicester statystykami odbioru piłki – robił więcej skutecznych wślizgów niż ktokolwiek inny w Ligue 1.” – opisuje Michael Cox.

Kilka statystyk:

  • Ranieri skorzystał z najmniejszej liczby zawodników spośród wszystkich klubów (19)
  • przez cały sezon nie spadli poniżej 6 miejsca
  • najmniejsza liczba kontuzji przez cały sezon
  • zaliczyli najwięcej przechwytów i wślizgów
  • pierwsze czyste konto zanotowali dopiero w 10 kolejce
  • wywalczyli 13 rzutów karnych – najwięcej w lidze
  • kadrę przed sezonem wyceniano na 72 mln

W 2011 roku:

  • N’golo Kante grał w 8. lidze francuskiej
  • Riyad Mahrez grał w 4. lidze francuskiej
  • Jamie Vardy grał w 7. lidze angielskiej

Myślę, że na koniec warto podać zwycięski skład Leicester z meczu z Manchesterem City w sezonie 2015/2016:

Autor: Maciej Netz (@Maciej15507)

SPRAWDŹ TAKŻE
Więcej
    REKLAMA
    108,703FaniLubię

    MOŻE ZACIEKAWI CIĘ