Reprezentacja Danii nie może poszczycić się wielkimi osiągnięciami w XXI wieku. Ich najlepszy rezultat w tym okresie to 1/8 finału w 2002 r. Od niespodziewanego triumfu „Duńskiego Dynamitu” w 1992 roku minęło już przeszło 30 lat. Mimo że duńscy kibice na udany występ swojej drużyny w turnieju czekają niemalże trzy dekady, to w końcu mogą mieć powody do optymizmu. Na przestrzeni ostatnich lat w czerwono-białych szeregach zaszło wiele istotnych zmian, których efekty można było zaobserwować podczas marcowych spotkań eliminacji MŚ ’22. Co jest siłą Danii i czy pozwoli to chociażby na walkę o podium?
Sumienna praca owocem dobrych wyników
Niezwykle ważnym etapem dla reprezentacji Danii było objęcie drużyny przez poczciwego Age Hareide. Miało to miejsce w roku 2016, gdy Duńczykom nie udało się awansować na Mistrzostwa Europy we Francji. Hareide miał za zadanie przywrócić jakość i ducha. Trzeba powiedzieć, że wyszło mu to znakomicie – na 40 spotkań, w których prowadził „De RødHvide”, zanotował jedynie 5 porażek – z czego 2 na samym początku w meczach towarzyskich (na liście pogromców znalazła się również Polska – za sprawą zwycięstwa 3:2 w październiku 2016 r.). Ostatnią porażkę pod wodzą Hareide Duńczycy odnieśli w lipcu 2018 r. Zostali wtedy pokonani w serii rzutów karnych 1/8 MŚ przez Chorwatów – przyszłych wicemistrzów turnieju.
Era Pana Age dobiegła końca – mimo świetnych wyników i awansu na Euro 2020 kontrakt 67-latka wygasł w 2020 roku. Pałeczkę po nim przejął Kasper Hjulmand. Na 10 dotychczasowych spotkań w roli trenera reprezentacji przegrał dwa. Obie porażki miały miejsce w Lidze Narodów przeciwko Belgii – obecnym rywalem Danii w fazie grupowej Euro 2020. Może to budzić pewne wątpliwości co do starć z mocniejszymi rywalami, jednak fakty są takie, iż w 2021 roku Duńczycy są niepokonani i wybierają się na Euro z pozytywnym nastawieniem.
Solidność
Systematyczny progres to również zasługa samych zawodników. Nieznaczna liczba porażek to efekt silnego charakteru, woli walki i dobrej atmosfery panującej w duńskich szeregach. Dodajmy do tego niezwykle wyrównany poziom gry poszczególnych zawodników ekipy znad Morza Północnego. Indywidualności na topowym poziomie jest tu mniej więcej tyle samo co w reprezentacji Polski. Poziom wzajemnego zrozumienia na boisku i odpowiednie przypisanie ról sprawia, że o Duńczykach można mówić jak o sprawnie funkcjonującym organizmie. System 1-4-2-3-1 jest ich specjalnością – doskonaloną jeszcze przed erą Hareide. Formacja ta pozwala – w zależności od potrzeb – grać dynamicznie i efektownie z dominacją nad słabszymi rywalami bądź ustawić szczelny blok defensywny i czyhać na groźne kontry.
Obecnie w roli wykonawców tego planu taktycznego „Duński Dynamit” posiada naprawdę ciekawych piłkarzy. Christian Eriksen, Simon Kjær, Thomas Delaney, Pierre Højbjerg, Andreas Christensen czy Kasper Schmeichel to powszechnie znane i cenione nazwiska. Ważnym aspektem duńskiej drużyny zdaje się być także odpowiednia mieszanka doświadczenia z młodzieńczym zapałem. Reprezentacja Danii ma bowiem w swoim gronie wielu młodych, utalentowanych graczy – takich jak Kasper Dolberg czy Andreas Skov Olsen. Co najważniejsze, w Danii nie boją się na nich stawiać. Widać, że Hjulmand chce dać im poczucie pewności i możliwość ogrania z podstawowym składem.
Potencjał na niespodziankę
1992 był dla kibiców „De RødHvide” najszczęśliwszym rokiem w historii. Dania ograła wtedy Holendrów w półfinale Mistrzostw Europy, a następnie zwyciężyła w finale z Niemcami. Scenariusza, w którym dwie tak gigantyczne piłkarskie potęgi ulegną „Gangowi Olsena”, nie spodziewał się prawie nikt. Po przeszło 30 latach historia ta ma szansę się powtórzyć. Wówczas Peter Schmeichel, teraz jego syn Kasper, który ma prawdopodobnie ostatnią szansę w swojej reprezentacyjnej karierze, aby przynieść chwałę rodakom. Czy kapitan Leicester City, które w zeszły weekend sięgnęło po Puchar Anglii, powtórzy wyczyn swojego ojca? To pięknie brzmiąca historia, która już niebawem może stać się faktem.