.jpg){kind=link}
Z powodu kontuzji z kadry na mecz wypadli Christian Eriksen, Antony, McTominay, Martial i van de Beek. Karę zawieszenia za żółte kartki odbywali Lisandro Martinez i Marcel Sabitzer. Erik ten Hag w meczu z Barceloną nie mógł skorzystać z kilku ważnych piłkarzy, a dodatkowo zamieszał jeszcze w składzie ustawiając Wouta Weghorsta na „10-tce”, Marcusa Rashforda na środku ataku, Bruno Fernandesa na prawej pomocy, a Luke’a Shawa jako stopera. Kilka tygodni temu ciężko byłoby uwierzyć, że Manchester United w takim zestawieniu zremisuje z rozpędzoną Barceloną na Camp Nou. A jednak – ten Hag wiedział co robi i znowu udowodnił, że widzi więcej niż inni.
Erik ten Hag dostosował styl gry do zespołu
Elastyczność to obecnie cecha pożądana u trenerów. Kluby chcą mieć szkoleniowców, którzy mają swoją filozofię, ale też potrafią dostosować się do aktualnych warunków. Przed przyjściem na Old Trafford Erik ten Hag był postrzegany jako trener ze szkoły Johana Cruyffa, ponieważ jego Ajax był nastawiony na posiadanie piłki, ataki pozycyjne, dominację i wysoki pressing. Tak też docelowo ma zapewne grać jego Manchester United, jednak na aktualnym etapie rozwoju tego projektu Holender w wielu meczach odchodzi od swoich założeń. Nic dziwnego – wystarczy przypomnieć sobie same początki ten Haga na Old Trafford. Najpierw porażka z Brighton (1:2), następnie kompromitacja z Brentford (0:4). W obu meczach Czerwone Diabły zostały przygniecione wysokim pressingiem rywali.
Trener Manchesteru United odszedł od od krótkiego rozgrywania piłki od własnej bramki i w wielu meczach David de Gea rozpoczyna od dalekiego zagrania na połowę przeciwnika, a reszta nastawia się na zebranie drugiej piłki. Drugim elementem, z którego słynął Ajax, a który nie jest jeszcze obecny w Manchesterze United to wysoki pressing. Zespół w defensywie gra zdecydowanie bardziej zachowawczo, co najlepiej oddają liczby. W statystyce PPDA (passes per defensive action, która określa na ile podań pozwala rywalom drużyna zanim podejmie próbę odbioru) Czerwone Diabły są na 12. miejscu w całej lidze. W próbach odbiorów w tercji ataku są na 14. lokacie, a w średniej odległości od bramki, na której środkowi obrońcy podejmują działania defensywne dopiero na miejscu osiemnastym. Nie ma w tym nic złego. Erik ten Hag po prostu dostosował styl gry do możliwości piłkarzy, których posiada.
Porządek kontra chaos
Zawężając mecz Manchesteru United z Barceloną do pojedynku pomiędzy Erikiem ten Hagiem, a Xavim było to taktyczne starcie pomiędzy trenerem dążącym do meczu spokojnego i uporządkowanego (Xavi), a szkoleniowcem, który chciał aby spotkanie było bardziej chaotyczne, miało więcej elementów gry bezpośredniej i kontrataków oraz pojedynków (ten Hag). Patrząc na przebieg meczu – zwycięsko z tego starcia zdecydowanie wyszedł trener Manchesteru United. Barcelona nie mogła znaleźć swojego rytmu. Gra była dość rwana, a futbolówka często zmieniała właściciela. Czerwone Diabły miały o tyle ułatwione zadanie, że w szeregach Barcy brakowało znakomicie operującego piłką Sergio Busquetsa, a jeszcze w pierwszej połowie boisko z powodu kontuzji musiał opuścić drugi regulator tempa gry Barcelony, Pedri. Franck Kessie – choć zagrał przyzwoity mecz (może właśnie dlatego, że gra była bardziej chaotyczna, a mniej uporządkowana?) – to pod względem charakterystyki jest przeciwieństwiem typowego pomocnika Blaugrany.
Można przypuszczać, że przytoczone na samym początku zmiany pozycji poszczególnych piłkarzy, których dokonał Erik ten Hag były podyktowane ustawieniem zespołu bez piłki. Manchester United bronił w systemie 4-1-4-1, gdzie ofensywni pomocnicy (do Weghorsta dołączał Fred) odpowiadali za dwójkę pivotów Barcelony – de Jonga i Kessiego. Weghorst to napastnik, który bardzo dużo pracuje w defensywie i na Camp Nou ten Hag wykorzystał to cofając go trochę niżej. W efekcie żaden zawodnik Man United nie wykonał tylu prób odbiorów (7). Jednym z niedociągnięć w meczach, gdzie Czerwone Diabły nastawiały się na bronienie lub były do tego zmuszone był brak powrotów do defensywy bocznych pomocników (szczególnie z Arsenalem). Bruno i Sancho wywiązywali się z tej roli, a najgroźniejszy piłkarz United w szybkich przejściach z obrony do ataku, czyli Marcus Rashford mógł ustawić się wyżej i czekać na okazję do kontry.
Omijanie pressingu
Najczęściej poruszanym tematem przed tym spotkaniem był pressing Barcelony. Widząc jakie problemy miał Manchester United z budowaniem akcji w obu meczach przeciwko Leeds (które przez nadrabianie zaległości zostały rozegrane w odstępie kilku dni) wiele osób przewidywało, że zespół Xaviego, który w pięciu czołowych ligach europejskich zaliczył najwięcej odbiorów w tercji ataku zmiażdży Manchester United pressingiem. Erik ten Hag wyszedł jednak z najprostszego założenia – jeśli czegoś nie potrafisz to tego unikaj. 23 z 34 podań Davida de Gei to były dalekie zagrania, których adresatem najczęściej był Weghorst. Czerwonym Diabłom zdarzało się jednak czasami budować akcję od własnej bramki i najczęściej tworzyło to problemy. Wyglądali wówczas na drużynę podzieloną na dwa podzespoły. Przestrzeń pomiędzy czwórką obrońców i Casemiro, a resztą była ogromna. Stracony gol na 2:2, kiedy pod pressingiem stracili piłkę na własnej połowie to tylko jeden z przykładów.
Barcelona nie była jednak jedynym zespołem, który chciał w tym meczu odzyskiwać piłkę. Manchester United nie zakład często wysokiego pressingu, ale kiedy już to robi – potrafi przejąć posiadanie. W Premier League zajmuje 8. liczbie odzyskanych piłek w tercji ataku (przy wcześniej przytaczanych statystykach wygląda to dobrze). Na Camp Nou wiele sytuacji stworzonych przez gości (w tym pierwsza bramka) była efektem odbioru futbolówki i szybkiego przejścia do ataku. A na samym końcu tych sekwencji najczęściej znajdował się najlepszy strzelec Manchesteru United, Marcus Rashford, którego na to spotkanie trener specjalnie ustawił na „9-tce”. W tym wszystkim nie ma przypadku. Erik ten Hag po prostu widzi więcej niż inni i potrafi przygotować świetny plan na mecz wykorzystując piłkarzy w nietypowych rolach.
***
Po więcej informacji o Premier League zapraszamy na grupę Kick & Rush – wszystko o lidze angielskiej