Ariel Galeano nie jest już trenerem ŁKS-u Łódź. Paragwajski szkoleniowiec wytrzymał na ławce pierwszoligowca 58 dni, czyli dokładnie osiem meczów. „Rycerze Wiosny” wygrali ledwie dwa z nich i definitywnie wypadli z walki o awans do PKO BP Ekstraklasy. Jak donosi się nieoficjalnie – piłkarze nie dogadywali się z 28-letnim trenerem, więc klub postanowił się z nim pożegnać. Tym samym zakończył się projekt, który od początku wyglądał jak pomysł bez pokrycia w realiach i logice. Następcą Galeano został 62-letni Ryszard Robakiewicz.
Po co to było?
Zatrudnienie Galeano już w momencie ogłoszenia wydawało się ruchem co najmniej kontrowersyjnym. Egzotyczny szkoleniowiec, bez znajomości specyfiki polskiej piłki, bez doświadczenia w Europie, bez okresu przygotowawczego i realnego wpływu na kadrę. Potrzebował czasu, zaufania i spokojnego wprowadzenia. Tymczasem klub postawił go w roli strażaka — osoby, która miała od razu generować wyniki. A kiedy tych zabrakło, z miejsca podziękowano mu za współpracę.
To klasyczny przykład chaosu organizacyjnego i braku jakiejkolwiek długofalowej wizji. Jeśli ktoś dwa miesiące temu uznał Galeano za najlepszą dostępną opcję, wypadało przynajmniej pozwolić mu dokończyć sezon i przepracować letni okres przygotowawczy. Jeśli jednak już wtedy były wątpliwości co do jego kompetencji – to po co w ogóle podejmować ryzyko? Albo się ufa, albo nie.
Łodzianie znaleźli się w trudnym momencie – to fakt. Ale właśnie dlatego potrzebowali stabilizacji, a nie eksperymentów. Tymczasem wybrali trenera na zasadzie loterii, a kiedy los okazał się nie po ich myśli – po prostu go wyrzucili. Przez to stracili nie tylko dwa miesiące, ale i wiarygodność jako miejsce pracy dla ambitnych szkoleniowców.
W polskiej piłce widzieliśmy już wiele kuriozalnych decyzji, ale ta z pewnością zasługuje na wysokie miejsce w rankingu. Projekt „Galeano” był jak dom budowany na piasku – bez fundamentów, bez planu, bez cierpliwości. Z góry skazany na niepowodzenie.