Cracovia przyjechała do Gliwic z jasnym celem. Piast zdecydowanie ma problemy ze złapaniem formy, a Pasy, mimo średniej gry w zeszłym tygodniu, wyszarpały u siebie zwycięstwo z Widzewem. Mecze tych dwóch ekip zazwyczaj nie obfitują w wielkie zdobycze bramkowe, a to starcie kolejny raz udowodniło, że Ekstraklasa to czasem typowe piłkarskie szachy.
Groźnych strzałów jak na lekarstwo
Pierwsza połowa rozpoczęła się od powolnego „badania terenu” przez obie ekipy. Piast nie chciał ryzykować i głęboko się bronił, a Cracovia nie potrafiła przebić się przez dziewięcio-, a czasem nawet dziesięcioosobowy blok obronny gospodarzy. Mijały minuty, a oba zespoły wydawały się być bardzo apatyczne w ofensywie. Każdy czekał na indywidualny przebłysk, który pozwoliłby wyjść na prowadzenie.
Piast był bliski, by taki znaleźć. W końcówce pierwszej połowy ładny strzał zza pola karnego obił obramowanie bramki strzeżonej przez Sebastiana Madejskiego. Oprócz tej sytuacji bramkarze nie mieli zbyt dużo pracy, a gdy Wojciech Myć zagwizdał po raz ostatni w pierwszej połowie, żadna ze stron nie mogła być zadowolona z wyniku.
Pasy nabrały tempa
Goście obudzili się na początku drugiej połowy. W 55. minucie meczu dwie niezłe sytuacje nie zostały co prawda wykorzystane, ale widać było, że Pasy zaczynają łapać rytm i mogą w tym spotkaniu jeszcze zaskoczyć. Ten fragment lepszej gry był jednak chwilowy, bo chwilę później do głosu znów doszedł Piast. Gliwiczanie po raz kolejny w tym sezonie nie umieli jednak umieścić piłki w siatce. Dobra defensywa to podstawa, ale nie da się wygrywać meczów, nie zdobywając ani jednego gola.
Ciężko jest napisać o tym meczu cokolwiek nowego. Obie drużyny zagrały solidnie z tyłu, nie pokazując przy tym kompletnie nic w ofensywie. Pojedyncze ofensywne eskapady nie wystarczyły, aby ktokolwiek po ostatnim gwizdku mógł otwierać szampana. Jeśli ktoś odpalił ten mecz, chcąc przekonać się do Ekstraklasy, to raczej zraził się nią na bardzo długo.