Anglia

Najlepsza jedenastka minionego sezonu Premier League

Paweł
By Paweł
fot. Werner100359, CC BY-SA 4.0, via Wikimedia Commons

Standardowym elementem podsumowań sezonu jest wybór najlepszej jedenastki i taką też stworzyliśmy po zakończeniu rozgrywek Premier League. Którzy zawodnicy wyróżnili się najbardziej na poszczególnych pozycjach? Zapraszamy do lektury.

Na początek krótkie wyjaśnienie zasad tworzenia najlepszej jedenastki minionego sezonu Premier League. Staraliśmy się unikać przestawiania zawodników pozycjami, aby zestawienie nie przypominało wyboru najlepszego bramkarza oraz dziesięciu najlepszych zawodników z pola, a wyróżnieni zostali i gracze defensywni, i środkowej formacji, i ofensywni.

REKLAMA

Bramkarz – Matz Sels

W przypadku bramkarzy stawiamy na jednego z dwóch, którzy zgarnęli w tym sezonie Złotą Rękawicę za największą liczbę czystych kont. Nottingham Forest zostało rewelacją pod kątem gry w defensywie i ważną rolę w tym odegrał bramkarz zespołu, Matz Sels. Belg – jak na obecne standardy Premier League – ma spore braki w grze nogami, natomiast u Nuno Espirito Santo jego jedynym zadaniem w tym aspekcie było rozpoczynanie autów bramkowych bezpośrednim podaniem na połowę przeciwnika. Rozliczany był za to jak broni, a to robił znakomicie. Notował sporo udanych interwencji na linii. Według algorytmów zespół z nim w bramce przepuścił 4,5 gola mniej niż straciłby z przeciętnym golkiperem.

Wyróżnienia: Jordan Pickford, Alisson, David Raya

Prawy obrońca – Trent Alexander-Arnold

Na prawej obronie brakuje oczywistego kandydata i mieliśmy spory dylemat, ale ostatecznie postawiliśmy na przedstawiciela mistrza kraju, Trenta Alexandra-Arnolda. Anglik miewał już lepsze i przede wszystkim bardziej efektowne sezony w koszulce Liverpoolu, jednak u Arne Slota zmieniła się jego rola. Trent zaczął grać niżej, zwiększył się jego zakres obowiązków w progresji piłki, a zmniejszył wkład w kreowanie sytuacji. Rozegranie oraz konstruowanie ataków pozycyjnych The Reds nie stałoby na tak wysokim poziomie, gdyby nie 26-latek. Jego rola była o tyle ważna w układance Arne Slota, że Liverpool grał bez klasycznego, typowego defensywnego pomocnika, który decyduje o tempie i kierunku ataków. Te zadania wziął na siebie Alexander-Arnold grający na prawej obronie.

Wyróżnienia: Jurrien Timber, Ola Aina, Daniel Munoz

Środkowy obrońca – Virgil van Dijk

Kapitan mistrzowskiej drużyny i prawdziwa ostoja defensywy. W każdym sezonie, w którym Liverpool przez dłuższy czas utrzymywał się w wyścigu o mistrzostwo, o Virgilu van Dijku moglibyśmy pisać to samo. Zapewniał bezpieczeństwo z tyłu i kierował całym zespołem, gdy ten nie miał piłki. Pod wodzą Arne Slota obrońcy Liverpoolu spędzali więcej czasu we własnym polu karnym niż miało to miejsce w erze Jurgena Kloppa, ale dla Holendra nie robi to różnicy. Być może nawet wraz z wiekiem bardziej pasuje mu, gdy nie musi kontrolować dużych przestrzeni za swoimi plecami. Van Dijk był niezbędny dla tytułu Liverpoolu pod każdym względem – w różnych fazach bronienia, w rozegraniu, przy stałych fragmentach gry pod bramką przeciwnika oraz pod kątem charakterologicznym.

Wyróżnienia: Nikola Milenkovic, William Saliba, Ibrahima Konate

Środkowy obrońca – Gabriel Magalhaes

W tym sezonie z duetu William Saliba & Gabriel Magalhaes to Brazylijczyk był tym, na którym można było bardziej polegać. Gdyby stworzyć wśród napastników ankietę, aby wskazali obrońcę, na którego najbardziej nie chcieliby grać to stawiamy, że Gabriel znalazłby się w ścisłej czołówce. Gra bardzo agresywnie, wygranie z nim pojedynku fizycznego to nie lada sztuka, jest skuteczny w powietrzu, trudny do wyprzedzenia lub przedryblowania, znakomicie blokuje strzały (27,4% zablokowanych uderzeń ze wszystkich graczy Kanonierów) oraz sieje postrach w polu karnym rywala przy stałych fragmentach gry. Końcówkę sezonu ominął przez kontuzję i choć do Jakubowi Kiwiorowi należą się pochwały za jego występy to bez Gabriela defensywa Kanonierów nie była już tak szczelna jak wcześniej.

Wyróżnienia: Dean Huijsen, Murillo, Jan Paul van Hecke

REKLAMA

Lewy obrońca – Marc Cucurella

Wśród lewych obrońców również nie było oczywistego wyboru. Pierwsza połowa sezonu należała do Antoneego Robinsona, druga do Milosa Kerkeza, natomiast uważamy, że na przestrzeni całych rozgrywek najlepszy był Marc Cucurella. Piłkarz, którego Chelsea dwa lata temu chciała oddać Manchesterowi United w tym sezonie okazał się bardzo ważnym czynnikiem, aby awansować do Ligi Mistrzów. U Enzo Mareski Hiszpan jako lewy obrońca w fazie posiadania piłki stawał się trzecim stoperem lub schodził do środka, często na pozycję nr 10. Do jego zadań należało atakowanie pola karnego, co przełożyło się na liczbę goli (strzelił ich pięć). Cucurella strzelający bramkę po dośrodkowaniu z prawej strony to charakterystyczny obrazek dla minionego sezonu. 26-latek rozegrał także bardzo solidny sezon w defensywie, radząc sobie z najlepszymi skrzydłowymi ligi oraz skutecznie grając w kontrpressingu.

Wyróżnienia: Antonee Robinson, Milos Kerkez, Josko Gvardiol

Defensywny pomocnik – Ryan Gravenberch

Ryan Gravenberch został wybrany najlepszym młodym zawodnikiem sezonu Premier League, śmiało moglibyśmy też nazwać go największym odkryciem minionych rozgrywek. Ta historia mogłaby potoczyć się zupełnie inaczej, gdyby Liverpoolowi udało przekonać się Martina Zubimendiego do przenosin na Anfield. Negocjacje zakończyły się jednak fiaskiem, więc holenderski szkoleniowiec musiał wymyślić coś autorskiego i zaskoczył wszystkich ustawiając na „6-tce” Ryana Gravenbercha. 23-latek odnalazł się na tej pozycji znakomicie. Nie gra on w stylu typowych defensywnych pomocników, jest bardziej mobilny i w porównaniu do klasycznych „6-tek” częściej gra prowadzeniem piłki, a rzadziej podaniem. Jego firmowym zagraniem stało się przyjęcie kierunkowe pod presją, którym z łatwością gubił przeciwnika. Można było mieć także obawy o grę defensywną Gravenbercha, ale z tym nie było żadnego problemu.

Wyróżnienia: Moises Caicedo, Sandro Tonali, Carlos Baleba

Środkowy pomocnik – Declan Rice

W sezon wszedł trochę poniżej swoich standardów, ale szybko ustabilizował formę, a w drugiej połowie sezonu regularnie był najlepszym zawodnikiem Arsenalu. Nie odpowiadał już tylko za rozegranie piłki, defensywę i przerywanie kontrataków, ale także za działania w ostatniej tercji boiska. Widząc nieudolność swojego zespołu pod bramką przeciwnika Mikel Arteta powierzył więcej zadań Anglikowi w ofensywie i była to dobra decyzja. W wielu trudnych momentach to Declan Rice był zawodnikiem, który podrywał zespół do walki i wychodził na pierwszy plan. Brał odpowiedzialność na swoje barki i stawał się liderem zespołu. W 2025 roku jest w czołówce Premier League pod względem kreacji. W drugim sezonie w Arsenalu Rice rozwinął się w jeszcze bardziej wszechstronnego pomocnika.

Wyróżnienia: Alexis Mac Allister, Youri Tielemans, Bruno Guimaraes

Ofensywny pomocnik – Morgan Rogers

Myśleliśmy, aby środek pola zestawić z trzech graczy o bardziej defensywnej charakterystyce dorzucając do Gravenbercha i Rice’a Caicedo/Mac Allistera/Tielemansa, ale dla zachowania odpowiedniego balansu wzięliśmy ofensywnego pomocnika, a wybór padł na Morgana Rogersa. Piłkarz Aston Villi zrobił przez miniony rok gigantyczny krok w rozwoju pod wodzą Unaia Emery’ego. O tym jak ważny był Rogers dla hiszpańskiego szkoleniowca niech świadczy fakt, że grał niemal wszystko, prawie w ogóle nie odpoczywał. Gra Anglika opiera się na pozycjonowaniu między liniami rywala, przyjęciu kierunkowym i przejściu do prowadzenia. Świetnie sprawdza się też przy kontratakach, gdy ma otwartą przestrzeń na zdobywanie metrów z futbolówką przy nodze. Jest szybki oraz bardzo dobrze gra w kontakcie, dzięki czemu rywale nie potrafią go zatrzymać. Nie ma też problemów z podejmowaniem decyzji podczas finalizacji ataków. 8 goli i 11 asyst mówi samo za siebie.

Wyróżnienia: Morgan Gibbs-White, Bruno Fernandes, Cole Palmer

Prawoskrzydłowy – Mohamed Salah

Mimo że na prawym skrzydle jest chyba najmocniejsza konkurencja to innego wyboru być tutaj nie mogło. Do naszej jedenastki trafia oczywiście Mohamed Salah. Najlepszy strzelec. Najlepszy asystent. Nowy rekordzista pod względem liczby bezpośrednich udziałów przy golach w 20-zespołowej Premier League (29 goli i 18 asyst). Najlepszy piłkarz minionego sezonu. To był jeden z najlepszych indywidualnych sezonów w erze Premier League. Forma w jakiej Mohamed Salah znajdował się do okolic marca była nieprawdopodobna. Arne Slot w większości meczów zwalniał go z obowiązków defensywnych, a on odpłacił się kapitalnymi liczbami. Sezon 2024/25 zostanie zapamiętany z mistrzostwa Liverpoolu, które miało twarz Mohameda Salaha.

Wyróżnienia: Bryan Mbeumo, Jacob Murphy, Jarrod Bowen

Lewoskrzydłowy – Cody Gakpo

Na lewej stronie wybór był znacznie bardziej ubogi, ale ostatecznie postawiliśmy na kolejnego gracza z zespołu mistrza Anglii. Cody Gakpo nie rozpoczął sezonu w podstawowym składzie, ale z czasem był w stanie wywalczyć sobie regularną grę na lewym skrzydle, gdzie spisywał się bardzo dobrze. To kolejny gracz, który odżył u Arne Slota. Już na EURO 2024 dawał sygnały, że świetnie wygląda na lewym skrzydle i podobną rolę pełnił w Liverpoolu. Ustawiał się szeroko przy linii bocznej, a po otrzymaniu piłki szukał zejścia na prawą nogę do strzału lub dośrodkowania w pole karne. Cody Gakpo zawsze był aktywny i tworzył zagrożenie pod bramką przeciwnika. Wymowne, że najgorszy moment Liverpoolu w tym sezonie, gdy odpadli z Ligi Mistrzów i przegrali finał Carabao Cup zbiegł się w czasie z kontuzją Holendra. 26-latek w tym sezonie Premier League zagrał tylko 57% możliwych minut, ale zdołał strzelić 10 goli i zanotować 5 asyst.

Wyróżnienia: Luis Diaz, Antoine Semenyo, Callum Hudson-Odoi

Napastnik – Alexander Isak

Wśród napastników konkurencja była spora, a do naszej jedenastki trafił Alexander Isak, który tym sezonem potwierdził, że jest jednym z najlepszych napastników na świecie. Ma instynkt snajpera, potrafi operować między liniami niczym klasowe „10-tki” i drybluje jak topowi skrzydłowi. Szwed zakończył sezon z 23 golami na koncie oraz dołożył 6 asyst. Isak spajał całą ofensywną grę Newcastle, często brał udział w akcjach kombinacyjnych i przyspieszał ataki. Bez niego Sroki mogłyby zapomnieć o Lidze Mistrzów, a na ich ofensywę z pewnością nie spływałoby tyle pochwał.

Wyróżnienia: Chris Wood, Yoanne Wissa, Matheus Cunha

SPRAWDŹ TAKŻE
Więcej
    REKLAMA
    108,979FaniLubię

    MOŻE ZACIEKAWI CIĘ

    Załaduj więcej

    © mymistrzowie.pl 2020-2024 Wszelkie Prawa Zastrzeżone

    © Newspaper WordPress Theme by TagDiv