Ten półfinał miał być dla nas piękny. Spotkały się w nim dwie drużyny, które od wielu lat należą do światowej czołówki. W mediach huczało, że to właśnie będzie „przedwczesny finał”. Miało być widowisko, które zapamiętamy na długo, ale niestety rzeczywistość okazała się zupełnie inna…
Od początku nasi zawodnicy objęli prowadzenie 4:2. Mimo to set był niesamowicie wyrównany – prowadzenie zmieniało się niemal co chwilę. Emocje sięgały zenitu, a gra po obu stronach siatki stała na bardzo dobrym poziomie. Niestety, w końcówce coś się w drużynie biało-czerwonych zacięło. Włosi wyszli na pewne prowadzenie 17:20, a Polakom zaczęło brakować dokładności. Ostatnie akcje były naznaczone zepsutymi zagrywkami, które uniemożliwiały odrabianie strat. To Włosi zachowali chłodną głowę i wygrali pierwszego seta 21:25.
Druga partia rozpoczęła się znakomicie dla Polaków. Szybkie prowadzenie 4:1 dało nadzieję na wyrównanie stanu meczu. Niestety był to tylko chwilowy zryw. Wkrótce wynik się wyrównał, a gra biało-czerwonych znów straciła jakość. Włosi wyszli na prowadzenie 14:18 i konsekwentnie je utrzymywali. W pewnym momencie wydarzyło się jednak coś, czego chyba nikt się nie spodziewał – Polacy zaczęli grać konsekwentniej i odrobili sporą stratę, doprowadzając do remisu. Niestety, końcówka ponownie należała do drużyny trenera de Giorgiego, która zwyciężyła 22:25 i objęła prowadzenie w meczu 0:2.
Szybkie i bolesne 0:3
Trzeci set także zaczął się dobrze – Polacy prowadzili 3:1. Gra wyglądała zdecydowanie lepiej: poprawiliśmy zagrywkę i blok, a cała drużyna sprawiała wrażenie bardziej skoncentrowanej. Niestety, na świetnie dysponowanych Włochów to wciąż było za mało. Karygodne błędy po naszej stronie były przez rywali bezlitośnie wykorzystywane. Choć walczyliśmy do końca, przegraliśmy również tego seta 23:25, a cały mecz 0:3.
Włosi zrewanżowali się za finał Ligi Narodów, a nam pozostała walka o brąz.
Polska — Włochy 0:3 (21:25, 22:25, 23:25)