Swój tekst zacznę od dwóch „ale”. Po pierwsze – Czesław Michniewicz jako selekcjoner to wciąż jedynie medialne doniesienie. Jestem osobą piszącą o futbolu, ale przede wszystkim kibicem i szczerze mówiąc rzygać mi się chce, gdy widzę te wszystkie wypociny dziennikarzy, starających robić z siebie nieomylne źródła informacji. Żenujące, że temat wyboru selekcjonera zmienił się w wyścig kto pierwszy będzie miał farta podając nazwisko wyboru Cezarego Kuleszy. Po ludzku jest mi przykro, że kilku dziennikarzy uważa czytelników za skończonych idiotów i przez ostatnie tygodnie perfidnie okłamywało swoimi „newsami”. Jeszcze bardziej przykro mi, że pozostaną bezkarni. Po drugie – nie jestem fanem Czesława Michniewicza. Uważam, że ma zbyt bliskie relacje z częścią mediów, co uniemożliwia sprawiedliwą ocenę jego pracy. Michniewicz jako trener – to nie jest dobry wybór na dłuższą metę, co widać po klubach w których pracował, a z których odchodził w niesławie.
Tylko wiecie co? Jegomość to typowy trener zadaniowy
Parafrazując Janusza Wójcika, zbyt często w naszym kraju szukamy szkoleniowców „do budowy”. Budować to można szałas na działce jak mawiał „Wujo”. Selekcjoner powinien być gościem, który wybiera optymalny skład, optymalną taktykę i robi wyniki. Nie widziałem, żeby Legia Warszawa pod batutą Pana Czesława robiła jakieś niesamowite postępy. Gdy przyszło im grać w europejskich pucharach – potrafił jednak ograć Bodo/Glimt, Slavię Praga, Spartak Moskwa czy Leicester City. Michniewicz jak niewielu innych daje radę zmotywować i ustawić drużynę pod konkretny cel. Legia mogła mieć katastrofalną formę w lidze, a jednak w pucharach radzili sobie znakomicie.
Pamiętam również pracę Michniewicza w młodzieżówce
Widziałem mecze z Wyspami Owczymi, gdy dwukrotnie ledwie remisowaliśmy, ale także wyjazdowe starcie z Portugalią w barażach o awans na Mistrzostwa Europy U-19 2019. Byliśmy wówczas skazani na pożarcie, a jednak, nasz zespół po 24. minutach prowadził 3:0 przeciwko takim grajkom jak Joao Felix, Gedson Fernandes czy Diogo Jota. Na samym Euro ograliśmy zresztą rówieśników z Włoch i Belgii. Wówczas Michniewicz był murowanym kandydatem do pracy z kadrą.
Oczywiście, nie mam żadnej pewności, że to, co udawało się z młodzieżówką, uda się także z kadrą seniorską. Faktem jest jednak, że mówimy o trenerze, który już kilka razy zdołał przygotować zespół pod konkretne mecze i odnosił w nich niespodziewane sukcesy. Myślę, że to nas powinno dziś obchodzić, a nie przeszłość klubowa trenera czy jego znajomości z dziennikarzami. Sam awans na Mistrzostwa Świata jest i musi być celem numer jeden, a jeśli ktokolwiek uważa, że mamy dziś prawo pogodzić się z porażką przeciwko Rosji i dalej budować kadrę, to nie myśli zbyt logicznie.
Brak udziału Polski w takim turnieju będzie miał spore konsekwencje dla całego polskiego futbolu
Ekonomiczne, prestiżowe, nawet dla popularności tej dyscypliny w naszym kraju. Wiadomo, wielkie turnieje sprawiają, że dziesiątki milionów Polaków zasiadają przed telewizorami trzymając kciuki za biało-czerwonych.
Być może cały ten tekst w poniedziałek nie będzie miał sensu, bowiem Cezary Kulesza ogłosi, że selekcjonerem został Adam Nawałka. Żadnego scenariusza nie skreślam i absolutnie nie wierzę już w żadne medialne plotki. Uważam jednak, że tak jak Czesław Michniewicz ma dziesiątki wad, tak bronią go wyniki. Wyniki w tych najważniejszych meczach, przeciwko najpoważniejszym rywalom. Dał radę wyeliminować Portugalię w barażach o młodzieżowe Euro, więc szczerze wierzę, że powtórzy to z seniorami.
A jeśli nie? Cezary Kulesza podejmuje ryzyko. Takim samym byłby wybór Adama Nawałki. Nikt z nas nie wie co by było gdyby, więc pozostaje cierpliwie poczekać i przekonać się, czy Michniewicz podoła życiowej szansie. Jako trener klubowy – kilka razy zawalił i zasługiwał na krytykę. Praca selekcjonera to jednak coś innego i tutaj – moim skromnym zdaniem – może poradzić sobie bardzo dobrze. Może zwariowałem, ale uważam, że Prezes PZPN podejmuje słuszną decyzję.